به گزارش «آرماگدون» ، اين آوارگان روهينگيا مي‌گويند آنها به غذا و خدمات بهداشتي فوري در هند نياز دارند.
يکي از زنان روهينگيا که در کمپ پناهندگان در هند زندگي مي‌کند، گفت: «مردان ما بيکار هستند. اگر هم آنها کاري انجام دهند، دستمزد بسيار کمتري (نسبت به ديگران) دريافت مي‌کنند. کودکان ما به خاطر نبود مواد غذايي و داروي کافي، از مشکلات شديد بهداشتي رنج مي‌برند. ما نيازمند کمک هاي فوري غذايي و دارويي هستيم.»
صدها تن از مسلمانان روهينگيا آواره که در شهر دهلي نو پايتخت هند زندگي مي‌کنند، در تلاش براي دريافت پناهندگي از آژانس پناهندگان سازمان ملل هستند.
هند برنامه اي براي اين پناهندگان ندارد اما دفتر کميسر ارشد سازمان ملل در امور پناهندگان اجازه يافته است تا بر روي برنامه پناهندگي در دهلي نو فعاليت کند.
ميانمار قانون شهروندي را در سال ۱۹۸۲ تصويب کرد و براساس آن ۸ نژاد و ۱۳۰ گروه اقليت را به رسميت شمارد. اگر چه اين قانون حدود ۸۰۰ هزار مسلمان روهينگيا را از حق شهروندي محروم کرد و آنها را در برابر اقدامات خشونت آميز و آزار و اذيت، اخراج و آوارگي آسيب پذير کرد.
دولت ميانمار با وجود فشارهاي بين المللي به منظور اعطاي وضعيت قانوني به مسلمانان روهينگيا، تاکنون از اعطاي اين حق به مسلمانان روهينگيا در ايالت غربي راخين سر باز زده است.
کميته اي در سازمان ملل در تاريخ ۱۹ نوامبر بيانيه اي صادر کرد و از دولت ميانمار خواست تا خشونت ها عليه مسلمانان ساکن در اين کشور را فرو نشاند.
مسلمانان روهينگيا ميانمار سال هاست که مورد شکنجه، بي توجهي و سرکوب قرار مي‌گيرند. همچنين در حملات گروه هاي افراطي، تاکنون صدها تن از مسلمانان روهينگيا کشته و هزاران نفر بي خانمان و آواره شده‌اند.

آرماگدون