به گزارش «آرماگدون» ، به نقل از روزنامه عمانی الوطن؛ این پژوهشگر عمانی در کتاب «ظواهر زبانی قرائات قرآنی: اثبات و حذف» تلاش کرده تا مقصود و حقیت قرائات هفت‌گانه قرآن کریم را شرح و تبیین کند.
وی در پژوهش خویش میان حروف هفت‌گانه و قرائت‌های هفت‌گانه تفاوت قائل شده‌است و به این موضوع که در زمان حیات پیامبر اسلام، قاریان هفت‌گانه وجود نداشته است و پدیده اختلاف قرائت در دوره حیات مجاهد (از تابعین) در قرن چهارم پدید آمده‌، استدلال کرده است.
سعید بخیت مبارک در این پژوهش مقصود از اثبات و حذف را در خصوص کلمات و اعراب آن‌ها می‌داند که در اختلاف قرائت‌های قرون اولیه صورت پذیرفته است و آن را از موضع اختلاف قاریان در خوانش آیات و کلمات قرآنی می‌داند نه آن‌که این اختلاف در خود قرآن وجود داشته باشد و این حذف یا اثبات ناشی از اختلاف قاریان است.
وی جوانب مختلف استدلالی هر قاری برای خوانش خویش از قرآن را بررسی کرده و تغییر معنایی هر کلمه بر مبنای حذف یا اثبات حرکات حروف و اعراب با مراجعه به منابع لغوی قدیمی، مورد واکاوی و بررسی واقع شده است.
پژوهش وی شامل سه بخش «اثبات و حذف حرکات در مسائل صوتی»، «اثبات و حذف حرکات در مسائل صرفی» و «بررسی قواعدی اثبات و حذف حرکات و تنوین» در واژگان قرآنی است.
گفتنی است قاریان هفت‌گانه یا قرّاء سبعه، هفت نفر از قرائت‌کنندگان قرآن کریم در سدۀ دوم هجری قمری بودند که در نحوه خواندن برخی از کلمات قرآن با یکدیگر اختلاف داشتند.
این افراد نحوه خواندن خود را از برخی تابعین آموخته بودند که تابعین نیز به نوبه خود نزد صحابه آموزش دیده بودند. پژوهشگران حوزه مطالعات قرآنی، منشأ اختلاف قرائت در متون کهن را امری طبیعی و ناگزیر دانسته‌اند و آن را ناشی از وجود لهجه و گویش‌های هر زبان می‌دانند.

آرماگدون