کاربرد انتخاباتی «اسلام هراسی»
پس از آنکه بن کارسون و دونالد ترامپ، دو کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری امریکا، اسلام هراسی را به گفتمان غالب در رقابت‌های انتخاباتی تبدیل کردند.
پنجشنبه ۱۶ مهر ۱۳۹۴ ساعت ۱۰:۱۵
کد مطلب: 3865
به گزارش «آرماگدون» ، پس از آنکه بن کارسون و دونالد ترامپ، دو کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری امریکا، اسلام هراسی را به گفتمان غالب در رقابت‌های انتخاباتی تبدیل کردند. احزاب کانادا نیز این روال را در پیش گرفتند. تا چند هفته پیش به نظر می‌آمد، حزب حاکم محافظه‌کار در انتخابات ۱۹ اکتبر شکست می‌خورد اما کاندیداهای این حزب با پیش کشیدن بحث برقع‌زنان مسلمان، ورق را به سود خود برگردانده‌اند. البته مسأله برقع موضوعی انحرافی است که ظاهراً مؤثر واقع شده است. ۲/۳درصد جامعه کانادا را مسلمانان تشکیل می‌دهند که کمتر از یک درصد از زنان برقع می‌پوشند. از ۶۸۰ هزار نفری که در سال۲۰۱۱ به تابعیت کانادا درآمدند تنها ۲ نفر تأکید داشتند که هنگام ادای سوگند باید برقع داشته باشند.
روزنامه ایران نوشت: امروز محافظه‌کاران و «بلوک کبکی» این موضوع قدیمی را زنده کرده و از آن بهره‌برداری می‌کنند.محافظه‌کاران با این ترفند ۱۰ درصد بر آرای خود افزوده‌اند. بلوک کبکی هم که رهبرش معتقد است برقع‌پوشان باید از دسترسی به تمام خدمات عمومی منع شوند هواداران تازه‌ای یافته‌است. طرح این موضوع در حالی است که احزاب کانادایی برای مسائل و مشکلات داخلی گوناگون راه‌حل‌های کارآمد ارائه نداده‌اند و در واقع برای منحرف کردن اذهان عمومی است که بحث برقع و نقاب را پیش کشیده‌اند. استفان هارپر، نخست‌وزیر کانادا و رهبر محافظه‌کاران گفته برقع «ضدزن» است. اما بحثی که وی پیش کشیده، احساسات ضدزنان مسلمان را تقویت کرده و خشونت علیه زنان برقع‌پوش را افزایش داده است. علاوه بر این، آمار خشونت علیه اقلیت‌ها و احساسات بیگانه هراسانه افزایش قابل توجهی را نشان می‌دهد.اگر طرح مسأله نقاب موضوعی تأثیرگذار در انتخابات باشد این سؤال مطرح می‌شود که دموکراسی در کانادا برای چه کسانی کارآمد است و به نفع کیست؟ همه مبارزات انتخاباتی و توجه افکار عمومی معطوف به اداره و قانونگذاری برای پوشش زنان شده است، در حالی که مشکلات واقعی اجتماعی نادیده انگاشته می‌شود. از این رو کاملاً آشکار است که این مسأله به نفع بیگانه‌ستیزان تمام می‌شود. هدف از پرداختن به بحث برقع که مسأله‌ای ناچیز و حاشیه‌ای است، ایجاد ترس و گرفتن رأی توده‌ها بر مبنای هراس‌افکنی است. این مسأله در کوتاه‌مدت به جلب رأی کمک می‌کند اما در بلندمدت به بحران‌های اجتماعی و خشونت علیه اقلیت‌ها دامن می‌زند.
