پناهنجویان مسلمان اویغور، قربانی منافع اقتصادی کشورها می شوند
در بازگرداندن بیش از 100 مسلمان اویغوری که به دنبال پناهندگی بودند، تایلند تسلیم فشار پکن شد.
شنبه ۲۷ تير ۱۳۹۴ ساعت ۰۸:۵۶
کد مطلب: 3701
به گزارش «آرماگدون» ، هفته گذشته، تایلند به اجبار بیش از ۱۰۰ اویغوری پناهجو را به چین بازگرداند؛ یعنی جایی که احتمالا این گروه اقلیت قومی با تنبیه و مجازات مواجه خواهند شد. این تصمیم واکنش شدیدی را از طرف ایالات متحده، سازمان ملل و سازمان های مدافع بین المللی در پی داشت که مدعی هستند اویغورها بعد از بازگشت به وطن تحت شکنجه یا بدتر از آن قرار خواهند گرفت. اما تایلند اصرار دارد که فاقد توانایی لازم برای نگهداری آنها در خاک خود بوده است.
«پرایوت چان اوچا» نخست وزیر تایلند که از پشتوانه نظامی نیز بهره مند است از معترضین پرسیده است: «آیا شما از ما می خواهید که آنها را برای سال ها در تایلند نگه داریم تا زاد و ولد کنند و جمعیت آنها به نسل سوم برسد؟»
در هر حال، پرسش پرایوت یک موضوع اساسی را پنهان کرده و آن این است که تایلند به حمایت های چین نیاز دارد و چین خواهان برگشت اویغورهاست.
اویغورها؛ اقلیتی در چین که تحت آزار و اذیت قرار دارند
اویغورها، جمعیت بومی مسلمان در ژین جیانگ، منطقه ای وسیع در غربی ترین ناحیه ی کشور چین هستند که از زمان استقرار و تاسیس حکومت خلق چین در سال ۱۹۴۹ به سختی تحت حکومت پکن زندگی می کنند. اویغورها مانند تبتی ها، ادعا می کنند که قربانی تبعیض اقتصادی و سرکوب مذهبی و فرهنگی بوده اند. در سال های اخیر مقامات چین در ژین جیانگ قوانینی ایجاد کرده اند که زنان اویغور حق استفاده از پوشش حجاب روی صورتشان را ندارند و از گرفتن روزه در ماه رمضان منع شده اند.
روابط بین چینی های اویغور و چینی های هان- که تقریبا نیمی از جمعیت ژین جیانگ را تشکیل می دهند- روابطی همراه با بی اعتمادی و سوءظن متقابل است. در ارومچی و دیگر شهرهای بزرگ، جمعیت های اویغور و هان در جوامع و اجتماعات جداگانه زندگی می کنند، و مقامات هان هنوز بیشترین قدرت سیاسی و اقتصادی در منطقه را در اختیار دارند.
کشمکش و منازعه بین دو گروه سبب خشونت گاه و بی گاه آنها می شود. در سال ۲۰۰۹ ، در پی شورش های قومی در اورومچی که منجر به کشته شدن ۲۰۰ نفر شد، دولت چین در اقدامی تلافی جویانه دسترسی به اینترنت را در ژین جیانگ برای ماه ها مسدود کرد. از آن زمان به بعد، این منطقه یک چرخه خشونت بین اویغورها و نیروهای دولت جهت سرکوب اویغورها را تجربه و تحمل کرده است.
ترس و وحشت اویغورها از بازگشت به کشور
در نتیجه، اویغورها اغلب برای فرار از چین از طریق یکی از کشورهای نزدیک اقدام می کنند. کسانی که شانس می آورند و به ترکیه فرار می کنند از حمایت این کشور بهره می برند. اما کسانی که در آسیا بازداشت و دستگیر می شوند -توسط کشورهای زیادی که با چین روابط اقتصادی خوبی دارند- اغلب سرنوشت متفاوتی دارند. در سال ۲۰۰۹، کامبوج -علی رغم اعتراضات سازمان های بین المللی - با برگرداندن بیست اویغور که درخواست پناهندگی کرده بودند، موافقت کرد. دو روز بعد، این کشور یک معامله همکاری اقتصادی به ارزش ۱.۲ میلیارد دلار با چین به امضا رساند.
مطابق با نظر «سوفی ریچاردسون»، مدیر چینی دیده بان حقوق بشر، تعیین محل پناهندگان بازگردانده شده به چین که تمایل به پنهان کردن وضعیت خود دارند، بسیار مشکل است. وی گفته است: «اساسا نگرش دولت چین این است که اویغورها شهروندان این کشور هستند، این کشور وطن آنهاست و این مساله به هیچ کس بجز خود آنها مربوط نمی شود.» اما کسانی که خارج از سازمان ها هستند برای زندانی کردن و یا حتی اقدامات بدتر آنها را تحت پیگرد قرار می دهند. براساس گزارش دیده بان حقوق بشر، یک اویغور که در سال ۲۰۰۷ از پاکستان بازگردانده شد، در هنگام برگشتن به چین اعدام گردید.
دولت تایلند برای دفاع از خود در مقابل انتقادهایی که در روز چهارشنبه در مورد سرکوب اویغورها و روانه کردن آنها به سوی سرنوشتی نامعلوم به او وارد شد، گفت می توانسته است اقدام بدتری در قبال آنها داشته باشد. بنابر گفته پرایوت، نخست وزیر تایلند، چین درخواست کرده بود که تمام پناهندگان اویغور به کشور باز گردانده شوند اما بانکوک ترتیب سفر اکثریت آنها را به ترکیه داده بود.
وی گفت: «این تصمیم سخت و دشواری بود، چین به یکباره درخواست بازگرداندن آنها را مطرح کرده بود و ما فقط آنها را بازگرداندیم.»
اخراج و تبعید اویغورها روابط بین تایلند و ترکیه را تیره و تار کرده است. در روز جمعه معترضان، اعتراض خود را در مقابل سفارت تایلند در آنکارا و کنسولگری تایلند در استانبول بیان کردند که منجر به یک بیانیه صلح آمیز از جانب پرایوت، نخست وزیر تایلند، گردید. او در این یادداشت نوشته است: «تایلند و ترکیه رقبای هم نیستند و ما نمی خواهیم روابط تجاری و بازرگانی خود با ترکیه را از بین ببریم.»
درعین حال پرایوت این را هم نوشته است که: «در همین زمان ما نمی خواهیم روابط مابین تایلند و چین خدشه دار شود.»
